Akþamýn ýþýklarý vurur parmaklarýma
Güneþ batarken
Amcalarýn gölgesi çýkmýyor rüyalarýmdan
Kabus bu rüya
Duvarlar hep duvarlar sýkýþtým annemin rahminde
Ýnsanlar ah bu insanlar öyle uzak öyle yabancý
Düþünürüm insanlarý
Küçücük beyinleri
Mutlu olmaya yeter
Vuruyor insancýklar vuruyor insanlarý
Bu þarký söylenirken
Þehirler hep þehirler ayný hepsi ayný mezar
Yaþamlar bu yaþamlar öyle kýsa öyle acý
Seni kendimden çaldým
Tek baþýma kaldým
Yalnýzlýktan utandým ben
Adýmlarýmý sattým
Yarýnlarýmý attým
Sana varamadým ben